Մամուլի ազգային ակումբի նախագահ, «Քաղաքական լիգայի» համակարգող Նարինե Մկրտչյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Հասարակության մեջ Ղարաբաղը հանձնելու լուռ համաձայնություն տվողները հիմնականում երկու տեսակ են՝ քաղքենին և լյումպենը: Քաղքենին միշտ կողմ է եղել Ղարաբաղը հանձնելուն, միայն թե իր զավակը, ամուսինը կռիվ չմեկնեն, իսկ տանը միշտ թարմ միս լինի: Քաղքենիների զավակները և ամուսինները այս կռվում էլ թախտի տակից այդպես էլ դուրս չեկան: Եվ հիմա չարախնդում են, թե բա Ղարաբաղը պահեիք, է՞, ինչի՞ չպահեցիք: Քաղքենու այդ տեսակը, անկախ տարիքից, սերել է հիմնականում կոմունիստական հին նոմենկլատուրայից՝ նրա անդամն է եղել կա՛մ ինքը, կա՛մ հայրը, կա՛մ պապը, հետո ժամանակի հետ գունափոխվել են: Ղարաբաղյան շարժման ժամանակ այդ քաղքենին ատում էր Շարժումը և մասնակիցներին, քանի որ իր անդորրը խախտվել էր, արտոնությունները՝ պակասել: Քաղքենին դեմ չէ անգամ Հայաստանը հանձնելուն, միայն թե տանը թարմ միս լինի, իսկ զավակը թախտի տակ մնա, և իր երանավետ կյանքին ոչինչ չխանգարի:
Լյումպենը նույնպես կողմ է Ղարաբաղը հանձնելուն նաև այն պատճառով, որ նրան ընդհանրապես չի հետաքրքրում Ղարաբաղը: Լյումպենի գիտակցությունը խիստ ցածր է որևէ բան հասկանալու համար: Լյումպենը տարիք չունի, նա ապրում է օրվա հացով, մանր-մունր ապօրինություններով, պատերազմի ժամանակ տան լույսերն անջատում է, որ զորակոչի ծանուցագիրը չկարողանան հանձնել:
Քաղքենին և լյումպենը հավասարաչափ անհայրենիք են, նրանք ապրում են սպառողի հոգեբանությամբ:
Եվ հիմա նրանք, եթե աղաղակում են, ապա ոչ այն պատճառով, որ Ղարաբաղը հանձնել են, այլ այն պատճառով, որ ուշ են հանձնել»։
