Մխիթարը պարզապես ընկեր չէր՝ հարազատ մարդ էր, ում մեջ զարմանալիորեն միախառնված էին դասական տղայականությունը, բացարձակ հայրենասիրությունն ու ներքին անթերի մշակույթը։
Կոփված կյանքով եւ не по годам խորը, ում բձոտ արտաքինը քողարկում էր մարդկային նրբազգաց էությունը։
Զենքը բռնում էր նույն հմտությամբ, ինչ գիրքը, իսկ հոյոյանքն ու կատակն անում միեւնույն ջիգյարով։
Ոգով՝ ինտելեկտուալ, առաքելությամբ՝ զինվոր, ով պատերազմ էր գնում ուրիշի կյանքերը փրկելու համար, բայց անտեսեց իր սեփական կյանքը։
Շփման մեջ թեթեւ՝ թանձր մարդ։
Իր հայրենիքին ու կուսակցությանը հավատարիմ նույնքան, որքան ընկերությանը։
Հանգչիր խաղաղությամբ, ընկեր Մխո եւ Մխո ընկեր…
