Վարչապետի պաշտոնակատար Նիկոլ Փաշինյանի եզրափակիչ ելույթն ԱԺ-ում․
«Շնորհակալ եմ նախ կառուցողական առաջարկությունների համար: Չնայած պայմանավորվել ենք, որ այսօրվա քննարկումը տեխնիկական բնույթ է կրելու, բայց հնչել են մտքեր, որոնց չանդրադառնալն ուղղակի կարող է սխալ տպավորություն թողնել, մեր գործընկերների կողմից բարձրացված մի շարք հարցերի ես ուզում եմ անպայման անդրադառնալ:
Առաջինը՝ ՀՀ անվտանգության համակարգի հետ կապված: Ինչպես պատերազմից առաջ, այնպես էլ պատերազմից հետո ՀՀ-ի արտաքին անվտանգության համակարգը փոփոխություն չի կրել, և այդ համակարգը հիմնված է եղել նախ և առաջ հայ-ռուսական համատեղ զորախումբ և Հավաքական անվտանգության կովկասյան տարածաշրջանում հակաօդային պաշտպանության համատեղ համակարգ ունենալու վրա: Ես այս ամբիոնից մի քանի անգամ առիթ ունեցել եմ ասելու, օրինակ՝ բոլոր այն մարդիկ, ովքեր փորձում են ի ցույց դնել, թե մի շարք կայացված որոշումներ անվտանգության նոր սպառնալիքներ են ստեղծել, օրինակ՝ Սյունիքի մարզի համար, նրանք ուղղակի իրավիճակը խորը չեն գնահատում, որովհետև իրականում տեղի է ունեցել հակառակը. ՀՀ-ի բոլոր սահմանների պաշտպանությունը այժմ իրականացվում է, ինչպես, իմիջայլոց՝ պատերազմից առաջ, հայ-ռուսական համատեղ զորախմբի ուժերով և ջանքերով: Բայց դա չի նշանակում, որ պարտադիր բոլոր տեղերում պետք է համատեղ, այսպես ասած, մարտական դիրքեր կամ պոստեր դրված լինեն: Գոյություն ունի պայմանագիր, չնայած այն նաև հրապարակված է:
Հարց հնչեց Սյունիքի անվտանգության, 102-րդ ռազմաբազայի վերաբերյալ: Կարծում եմ՝ դա գաղտնիք չէ, որ Սյունիքի մարզում ռուսական 102-րդ ռազմական բազայի 2 նոր հենակետ է հիմնադրվել, և այդ նոր հենակետերի հիմնադրումը լրացուցիչ երաշխիք է Սյունիքի մարզի և ընդհանրապես ՀՀ անվտանգությունն ապահովելու համար: Սա շատ կարևոր արձանագրում է: Ես նախկինում էլ, անդրադառնալով, ասել եմ՝ խնդիրն այն է, որ անվտանգային այն համակարգը, որը մենք ունեցել ենք և ունենք, տարածվել է ՀՀ-ի սահմանների վրա: Իսկ որո՞նք են այդ սահմանները՝ այդ սահմանների նկարագրությունը տվել է ՀՀ Ազգային ժողովը 2010 թվականին ընդունված Վարչատարածքային բաժանման մասին օրենքով: Հիմա այս դահլիճում մարդիկ կան, ովքեր թմբկահարում են, թե ինչո՞ւ է ՀՀ սահմանն այստեղ և ինչո՞ւ է Շուռնուխին հաջորդում Ադրբեջանը, բայց այդ մարդիկ հիմա քափ քրտինիքի մեջ ջանքեր են գործադրում, որ սահմանն այդտեղ ֆիքսած մարդկանց համամասնական ցուցակներում տեղ զբաղեցնեն: Բայց մեկը կարո՞ղ է այս տրամաբանությունն ինձ բացատրել:
Շատ կարևոր հարց է բարձրացվում՝ կապիտալիզացնել հեղափոխության արդյունքը Ղարաբաղի հարցի բանակցային գործընթացում: Իսկ ինչքանո՞վ էր դա հնարավոր: Գիտեք ինչ, կա մի մոլորություն, և այդ մոլորությունը բարձրաձայնում են նույնիսկ փորձառու մարդիկ: Օրինակ՝ ասվում է և այդպիսի տպավորություն կա, որ բանակցային գործընացում ով կառուցողական մոտեցում է ցուցաբերում, նա ճնշումների չի ենթարկվում, իսկ ով ապակառուցողական մոտեցումների է արժանանում, նա ճնշումների է ենթարկվում:
Եկեք նայենք այս պրակտիկան ինչքանո՞վ է իրականությանը համապատասխանում: 2011 թ. Կազանում Ադրբեջանն ուղղակի համաձայնեցված փաստաթուղթը հրաժարվեց ստորագրել: Եվ ի՞նչ եղավ դրանից հետո: Դրանից հետո եղավ հետևյալը՝ 2014 թ. Ադրբեջանը խոցեց հայկական ուղղաթիռ, 2015թ. աննախադեպ ծավալի հասցրեց սահմանային էսկալացիան, 2016 թ. սկսեց պատերազմ: Եվ դրա հետևանքով ի՞նչ եղավ. Ադրբեջանին սկսեցի՞ն ճնշել, ճնշումնե՞ր գործադրել՝ ո՛չ, հակառակը տեղի ունեցավ: Ես ասացի՝ փոխվեց բանակցային տրամաբանությունը, ասացին՝ ոնց որ Ադրբեջանը ճիշտ է ասում, իսկ կարող է այդ տրամաբանությամբ սկսենք, առաջ շարժվենք: Եվ ընդհանրապես պետք է հասկանանք, շատ լավ, պարզ է, որ իրադարձությունը տեղի է ունեցել 2020 թ. սեպտեմբերի 27-ին, պատերազմը բռնկվել է: Բայց այդ պատերազմն այսպես օդից է ընկե՞լ միանգամից: Իսկ 2016թ. ապրիլին ի՞նչ է տեղի ունեցել, իսկ դրան նախընթա՞ց շրջանում:
Ես իմ նախորդ ելույթում էլ ասացի, այն ժամանակ տարիներով բարձրաձայնում էինք, որ Լեռնային Ղարաբաղը բանակցային գործընթացից դուրս թողնելը բերելու է անշրջելի հետևանքների: 20 տարի դրա մասին խոսվել է, հասկանո՞ւմ եք՝ Ղարաբաղը հայկական կողմը սեփական ձեռքերով դուրս թողնի բանակցային գործընթացից, ինչի՝ հանուն իշխանության: Ու այո՛, այն ժամանակ Հայաստանը կարող էր ասել՝ ես առանց Ղարաբաղի չեմ բանակցում ու ոչ մի բան տեղի չէր ունենա: Ավելին ասեմ, որ այդպես մեծ-մեծ խոսում են, եկեք տեսնենք 1999 թվականին ԵԱՀԿ Ստամբուլյան գագաթնաժողովում կոնսենսուսով ինչ է ընդունվել:
Փաստաթուղթ, որը կոչվում է, վերնագրին ուշադրություն դարձրեք, Եվրոպայում անվտանգության խարտիա, որն ընդունվել է կոնսենսուսով, Հայաստանն ամենաբարձր մակարդակով մասնակցել է և կողմ է քվեարկել: Եվ ի՞նչ է գրված այդտեղ: Եկեք մեջբերում անենք. «Մարդու իրավունքների, ներառյալ ազգային փոքրամասնություններին պատկանող անձանց իրավունքների նկատմամբ լիարժեք հարգանքը բացի այն բանից, որ ինքնին նպատակ է, չպետք է խաթարի, այլ պիտի հակառակը՝ ամրապնդի տարածքային ամբողջականությունն ու ինքնիշխանությունը: Ինքնավարության տարբեր հայեցակարգերը, ինչպես նաև վերոհիշյալ փաստաթղթում նշված այլ մոտեցումներ, որոնք համապատասխանում են ԵԱՀԿ սկզբունքներին, ազգային փոքրամասնությունների էթնիկ, լեզվական և կրոնական ինքնության պաշտպանության և խթանման միջոցներ են գոյություն ունեցող պետության ներսում»:
Այդ փաստաթղթին 1999 թվականին ՀՀ-ն կողմ է քվեարկել: Դե հիմա եկեք դնենք շարքի մեջ՝ Լեռնային Ղարաբաղին դուրս ես թողնում բանակցային գործընթացից, ասում ես՝ նորմալ է, որ միջազգային հանրությունն ազատագրված տարածքները համարում է օկուպացված, գնում Ստամբուլում կողմ ես քվեարկում Եվրոպայի անվտանգության խարտիային, որտեղ այս պարբերությունն ունի առանցքային նշանակություն, ու հետո ի՞նչ ես ուզում:
Ի՞նչ է տեղի ունեցել հեղափոխությունից հետո: Հեղափոխությունից հետո տեղի է ունեցել մի պարզ բան. մենք, որ ասել ենք նույն կետից չենք սկսելու, ո՞րն է նույն կետը, երբ Սերժ Սարգսյանն ասում էր, որ լավատեսության տեղ չի թողնում և անընդունելի են Ադրբեջանի ակնկալիքները: Մենք պիտի գնայինք, գայինք ասեինք՝ պատերազմը պետք է կանխել, ուրեմն գնանք այդ անընդունելի պայմանները ընդունե՞նք, այո՞: Ժողովուրդ, լավ եկեք ի վերջո խոստովանենք: Մենք հուսահատ կռիվ ենք տվել այդ ամեն ինչի դեմ: Չենք հանձնվել, կռիվ ենք տվել: Եվ ուզում եմ ասել՝ այսօր կա այդ կռիվը: Մենք այնպես չէ, որ կաբինետներում փակված ենք տվել այդ կռիվը: Ես չեմ հասկանում, ինչ-որ մեկը կարո՞ղ է ինձ բացատրել, հազար ներողություն, դա նորմալ է՞, երբ քաղաքական նպատակահարմարությամբ… ես ասացի, որ զոհերի թիվը … 5000 զոհ մենք չունենք: Առավել ևս մեկը կարո՞ղ է ինձ բացատրել, դա նորմա՞լ է, որ մեկն ասում է 5000 մարդ տարավ կոտորեց, 7000 մարդ տարավ կոտորեց: Այդ պատերազմն իմ ըտանիքի կողքով չի անցել: Իմ որդին եղել է առաջնագծում՝ այն տեղում, որտեղ մենք տվել ենք ամենամեծ թվով զոհերը: Իմ որդու հետ կողք-կողքի, իրար մարմիններով կպած մարդ է եղել, զոհվել է: Որևէ մեկը չէր կարող որոշել, որ պետք է զոհվողը լինի ինքը, ոչ թե …: Այդ մարդու անուն ազգանունը կա, դա ստուգելի փաստ է:
Այո, մենք հուսահատ կռիվ ենք տվել, կներեք արտահայտությանս, այնպիսի հուսահատ կռիվ ենք տվել, ինչպիսի կռիվ հայ ժողովուրդը ժամանակին տվել է Ավարայրի դաշտում, Սարդարապատում ու տասնյակ այդպիսի օրինակներ: Որովհետև մենք համարել ենք, որ որպես ազգ, որպես պետություն, որպես ժողովուրդ պետք է պայքարենք մեր իրավունքների համար: Չենք հանձնվել մենք: Բանակցային ամբողջ գործընթացը եղել է մեր ազգային և պետական շահերից նահանջի գործ…: Ի՞նչ պետք է անեինք: Պետք է ասեինք, այո, Լեռնային Ղարաբաղի բնակչությունը … եկեք հաշվենք, ի վերջո Լեռնային Ղարաբաղի ադրբեջանցի բնակչությունն ինչքան է: Գնացեք, թող բացատրեն: Նախորդ օրն ասել է այդ մարդը «Լեռնային Ղարաբաղի բնակչություն»: Դուք լսե՞լ եք ես երբևէ ասեմ Լեռնային Ղարաբաղի բնակչություն: Ես ասել եմ Լեռնային Ղարաբաղի ժողովուրդ: Ի՞նչ տարբերություն: Ժողովուրդը սահմանադրական սուբյեկտ է, որին պատկանում է իշխանությունը, որը ձևավորել է իր իշխանությունը: Բնակչությունը ո՞րն է: Եվ մի հատ էլ նամակ է գրում, ասում է՝ եկեք նայենք, հասկանանք ադբեջանցիներն ինչքան են: Ասում է Շուշիի հարց երբեք չի քննարկվել: Բոլորն ասում են ոչ, չի քննարկվել: Ասում է ուղիղ խոսքն ո՞ւմ են ասում: Բայց Լեռնային Ղարաբաղի ադրբեջանցի բնակչությունը ծառերի տակ է՞ր ապրելու, ավտոների մեջ է՞ր քնելու:
Այո, մենք կռիվ ենք տվել: Եվ ասում եմ՝ իմ ընտանիքն այդ կռվի մեջ է եղել: Որևէ մեկը չի կարող ասել, որ ես իմ որդու անվտանգության համար 1 մմ ավել բան եմ արել, քան մյուս տասնյակ հազարավոր երեխաների համար: Որևէ մեկը չի կարող այդպիսի բան ասել: Նույն խրամաբջիջի մեջ գտնվող տղան՝ իմ որդու ընկերը, որ իր նման կամավոր է մեկնել, որովհետև մեր օրենքում այդպիսի անհասականի բան կա, որ մի տարի զորացրվածներին չենք մոբիլիզիացնում: Մեր ամենամարտունակ հատվածին չենք մոբիլիզացնում: Նույն խրամաբջիջի մեջ, ականանետի պայթյունից, կողք-կողքի իրար կպած են եղել, այդ տղան զոհվել է, իմ որդին՝ ոչ: Ո՞վ է որոշել դա:
Մենք կռիվ ենք տվել, որովհետև ես այս ամբիոնից և դրանից առաջ ասել եմ՝ մենք Վարդան Մամիկոնյանի սերունդներն ենք, մենք Արամ Մանուկյանի սերունդներն ենք: Գուցե մեր սխալն այն էր, որ Արամ Մանուկյանի լիազորությունները չէինք վերցրել: Որ առաջնագիծ խաբար անողներին, որ թողեք եկեք, ի՞նչ գործ ունեք, որ լիազորություն ունենայինք պատերի տակ գնդակահարեինք…
Անընդհատ խոսում են արդարության և արդարադատության մասին: Սա Հայաստանի Հանրապետությունում 2001թ. բանտերում գտնվող մարդկանց թիվն է: Մենք տասնյակ տարիներով կռիվ ենք տվել: Ես շատ եմ քննադատում դատական համակարգին, հիմա ուզում եմ ի պաշտպանություն դատական համակարգի մի բան ասել՝ տարիներով կռիվ ենք տվել, այդ թվում՝ դուք, այդ թվում՝ ես, որ ձու գողացող մարդուն կալանք են տալիս, տարիներով պահում են կալանքի տակ: 2001թ. Հայաստանի բանտերում եղել է 7 հազար 428 մարդ: 2021թ. Հայաստանի բանտերում 1967 մարդ կա: Սրանք կոնկրետ մարդիկ են, ընտանիքներ, երեխաներ, որոնց հայրերը… Մենք ժողովրդին տվել ենք ազատություն: Եվ ասացի, որ արդարության հեղափոխությունը եղել է, առաջին հերթին, արդարության և արդարադատության համար: Այո: Իսկ արդարության և արդարադատության հիմնարար սկզբունքը հետևյալն է, ես նախորդ անգամ ասացի, որ սկզբունքը հետևյալն է՝ ավելի լավ է հանցագործը մնա ազատության մեջ, քան անմեղ մարդը հայտնվի բանտում: Իրավաբան գործընկերներն ինձ ուղղում են, ասում են՝ սկզբունքն այսպես է՝ ավելի լավ է տասը հանցագործ մնա ազատության մեջ, քան մի անմեղ մարդ հայտնվի բանտում:
Որովհետև այսօր չէ, վաղը հանցագործին դու կբռնես և արդարադատությունը կիրականացնես, իսկ երբ անմեղ մարդը 3 տարի, 5 տարի, 10 տարի բանտում է, իր երեխայի ճակատագիրն այլևս չես կարող վերականգնել: Այո, , ճիշտ եք ասում, բազմաթիվ հանցագործներ կան ազատության մեջ, բայց այսօր Հայաստանի բանտերում անմեղ մարդ չկա՝ մեկ: Մեր խոստումը կատարել ենք: Եվ մենք, այո, հեղափոխություն ենք արել: Մենք ասել ենք՝ վենդետաներ չենք իրականացնելու: Այսօր խոսում են, ասում են բռնապետական իշխանություն է հաստատված Հայաստանում: Հայաստանում չի կարող բռնապետական իշխանություն լինել, որովհետև 2018թ. մենք մեզ զրկել ենք բռնապետություն լինելու հնարավորությունից: Մենք ենք մեզ զրկել: Մենք եթե ուզենայինք, 2018թ. հնարավորություն ունեինք տեսականորեն այնպիսի մի բռնապետություն ստեղծել, որ այդ թվում՝ այստեղ և այստեղից դուրս խոսողները շնչելուց, արտաշնչելուց առաջ թույլտվություն խնդրեին և երեք անգամ խոնարհվեին, նոր շնչեին և արտաշնչեին: Բայց մենք մեզ զրկել ենք այդ հնարավորությունից: Որովհետև չենք կարող ուրանալ մեր անցած ճանապարհը:
Սխալներ, սխլաներ, սխալներ: Այստեղ ձախողեցիք, այնտեղ ձախողեցիք: Մենք կռիվ ենք տվել բոլոր ձախողումների դեմ: Ելույթ ունեցողներից մեկը մի բան ասաց, մտքումս տպավորվեց, ասաց՝ հաղթանակը մսխվել է… մի այդպիս արտահայտություն հնչեցվեց: Այո, այսօր կանգնում են առաջնագծի մասին են խոսում: Բա, 30 տարի, որ առաջնագիծ էին թալանում, դղյակներ կառուցում փարիզներում ու հռոմներում, ինչո՞ւ չէիք խոսում: Հակառակը՝ կերակրատաշտը ձեզ փայը շպրտում էր, հավաքում էիք, դուք էլ ձեր տներն էիք առնում: Բա ինչո՞ւ չէիք խոսում: Որովհետև մամուլի ազատության օրն այսօր չի ստեղծվել: Մամուլի ազատության օրը շատ վաղուց է ստեղծվել: Իսկ դուք այդ մամուլի ազատությունից օգտվելու համար առավոտ, կեսօրին և երեկոյան թույլտվություն էիք ստանում համապատասխան տեղերից և մարմիններից: Այո, մենք ձեզ էլ ենք տվել ազատություն, բայց դուք չեք ուզում այդ ազատությունը: Որովհետև ազատությունը նաև պատասխանատվություն է: Որովհետև կերակրատաշտը ձեզ համար ավելի կարևոր է, քան որևէ ազատություն:
Կար նաև ուրիշ խնդիր, որ մեզ ասում էին՝ ինչո՞ւ իրավիճակի մասին բաց չէիք ներկայացնում, որովհետև իրավիճակի մասին բաց ներկայացնել, ասել ժողովուրդ, այսպիսին է իրավիճակը, նշանակում է ընդհանրապես որևէ դիմադրության ռեսուրսը սպառել: Այսինքն բոլոր քարտերը բացել: Կամ էլ մյուս կողմից ասում էին՝ իսկ այն ժամանակ, որ Գլխավոր շտաբի պետն այսպիսի բան էր ասում, ինչի՞ դուք չէիք հակադարձում: Այսինքն երկրի վարչապետը պետք է իր ենթակայի հետ հրապարակային բանավեճի մեջ մտնի՞: Այդ լուրջ ե՞ք ասում: Մի պայմաններում, հարյուր անգամ չենք դրե՞լ այդ հարցը, ասել ենք՝ ժողովուրդ, այսպիսին է իրավիճակը, կարողանալո՞ւ ենք պահել, թե չենք կարողանալու, ասել են՝ այո, դժվարությամբ, բայց կպահենք:
Եվ գրավոր էլ զեկուցել են, որ «ոչ մի քայլ հետ սկզբունքով» արևելյան օպերացիոն ուղղությամբ մենք կարողանում ենք կանգնեցնել և ջախջախել հակառակորդին: Այդ պայմաններում պետք է գնային ասեինք՝ դե այո, ժողովուրդ, 7 շրջանները տալիս ենք, Ղարաբաղի կեսը տալիս ենք: Ինչի՞ պիտի ասեինք, բայց եթե նույնիսկ ասեինք, պետք է հանեին այդ թղթերը՝ ասեին մենք զեկուցել ենք, որ մինչև Խաղաղ օվկիանոս պատրաստ ենք վերցնել և այս ազգադավ իշխանությունը ծախեց: Մեր խնդիրն այն է, որ այո, մենք երկրում 30 տարվա ընթացքում չենք ստեղծել ինստիտուտներ, մենք բաժանել ենք ինստիտուտների դիպլոմներ և չենք ստեղծել ինստիտուտներ: Մեզ թվում էր, թե մի կայացած ինստիտուտ կա՝ պարզվեց այդ էլ չկա:
Բայց մյուս կողմից էլ ես ուզում եմ հետևյալն անենք, մենք ի վերջո ինչի՞ պետք է պատրաստվենք: Մենք պետք է պատրաստվենք անվտանգության, տարածաշրջանային կայունության և կրկին եմ ասում՝ մեր տարածաշրջանում իրադրությունը պետք է փոխվի, բայց դա միայն մեզնից չէ կախված և չի կարող միայն մեզնից կախված լինել: Եվ մենք պետք է, այո, նաև այն գլոբալ պրոցեսները, որ տեղի են ունենում, ճիշտ արձանագրենք: Օրինակ, երբ Ռուսաստանի Դաշնությունից, Միացյալ Նահանգներից, Ֆրանսիայից այնպիսի հայտարարություններ են հնչում, որոնք ողջունում ենք, այդ հայտարարությունները հնչում են տարածաշրջանում անվտանգություն և կայունություն ապահովելու համար: Այդ հայտարարությունները չեն հնչում տարածաշրջանը բորբոքելու համար: Սա շատ կարևոր արձանագրում է և ես երևի այդպիսի բան պետք է չասեմ, բայց ուզում եմ բոլորս տեղյակ լինենք, որ աշխատանքային պրոցեսների արդյունքում է դա նաև տեղի ունենում: Մենք այդ խոսասկցությունն ունենում ենք և մենք էլ ենք ասում, մեզ էլ է ասվում՝ այ այս որոշումները մենք ընդունում ենք, աշվի առնելով, այդ թվում՝ իմ նշած գործոնները: Բայց շատ կարևոր է, որ այս հայտարարությունները ծառայեցվեն ոչ թե բորբոքելու համար, այլ կարևոր է, որ այս պրոցեսներն օգտագործվեն կայունություն ապահովելու համար:
Հայաստանի նախկին ղեկավարները Հայաստանին մեղադրում են պատերազմ բորբոքելու մեջ: Հայաստանին մեղադրում են, որ, բանը հասել է այտեղ, ասում է՝ խաղաղ բնակչությանը մենք հարվածել ենք, դրանից հետո Ադրբեջանը նոր հակագործողություն է արել: Այսինքն Ստեփանակերտը չի ռմբակոծվել, այդ մարդիկ տեղյակ չեն եղել, այսինքն Մարտակերտը չի ռմբակոծվել, այսինքն Վարդենիսը չի ռմբակոծվել, Ղազանչեցոց եկեղեցին չի ռմբակոծվել: Իսկ այդ Վարդենիսի անուն տվողները ինչի՞ չեն իրենց կուսակցության ղեկավարներին ասում՝ այս ի՞նչ եք այսպես ասում, իսկ Վարդենիսում առաջին օրերին խաղաղ բնակիչ է զոհվել: Չեն նկատում այս ամեն ինչը, որովհետև իրենց թվում է, թե «власть меняется»: Իրենք սխալվում են, որովհետև Հայաստանի Հանրապետությունում իշխանությունը չի կարող փոխվել, որովհետև իշխանությունը 2018 թվականից պատկանում է ժողովրդին: Այսինքն ի՞նչ, ժողովուրդն իշխանություն չի ունենալո՞ւ Հայաստանում, բացառված է, մոռացեք դրա մասին, հանկարծ մտքներովդ էլ չանցնի:
Եվ այստեղ ուզում եմ ողջունել «Լուսավոր Հայաստան» խմբակցության մոտեցումը, որ կապ չունի՝ ով ինչ կարգավիճակ կունենա, իշխանությունը չի փոխվելու, որովհետև իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին: Դա անփոփոխելի է: Դա անցավ, դա 2018 թվականից առաջ էր: Անփոփոխելի է և այս հարցերն անպայման հնչելու են: Պետք չէ թաքցնել, այո, այս պատերազմը մեզ թուլացրել է, մեզ՝ գործող կառավարությանը թուլացրել է և մենք ուզում ենք գնալ ժողովրդի մոտ ու վերգտնել մեր ուժը: Եվ այս խոսակցությունը պետք է տեղի ունենա: Այն ժամանակ մենք թիմով էլ ասում էինք բանակցային գործընթացի մանրամասները չբացենք, այնուամենայնիվ այդքան շատ մանրամասն չանենք, որովհետև դա կարող է Հայաստանի պետական շահերին վնասել, բայց պետական շահերի մասինը ո՞րն է: Մարդիկ հիմա արդեն քարտեզներ կգծեն՝ խորհուդ տալով, թե որտեղից կարելի է սողոսկել: Հիմա ոչ թե Վարդենիսի համար են մտածում, բայց բոլորովին ուրիշ բանի մասին են մտածում: Ըստ էության մի քիչ այդպես շատ պատեհ չէր, բայց ես ստիպված էի արձագանքել:
Շնորհակալ եմ, կհանդիպենք մյուս շաբաթ»,-նշել է նա:
