Շտապում եմ… արագ քայլերով մոտենում եմ մոտակա կանգառ, նստում Ո՛Չ առաջին պատահած, այլ մտածված, շտապողականության մեջ անգամ ընտրված, չափված-ձևված տաքսին:
Գոհ եմ՝ վստահելի արտաքինով, սափրված, միջինից բարձր տարիքի, բարձրակարգ երաժշտություն լսող և որ ամենակարևորն է՝ հավատացյալ վարորդ. եկեղեցու կողքով անցնելիս այնպես խաչակնքեց, որ աչքիս առջև հառնեցին ապրած և չապրած բոլոր տարիները, բոլոր ծնյալներն ու մեռյալները:
Զարմանում եմ՝ ինչպես մեկ տասնյակից ավելի վարորդներից ճիշտ ընտրություն կատարեցի … ԲԱՅՑ… Մեքենան մոտենում է նախատեսված վայր: Շտապողականության մեջ վայրկյան իսկ չկորցնելու ձգտմանը տուրք տալով՝ նախօրոք դրամապանակիցս հանում եմ վճարվելիք «մինիմալ» գումարը 500 և 100 դրամանոցների տեսքով և ձեռքիս հետ խաղում այդ երկու մետաղադրամներով՝ իրար վրա դնում ու վերցնում եմ 500 և 100 դրամանոցները: Վրա է հասնում իջնելու երկա՜ր սպասված պահը:
Հնարավոր ջերմությամբ և ներքին շնորհակալությամբ՝ վարորդին եմ մեկնում մանրադրամները, գոհունակությամբ թեքվում, որ իջնեմ և… և լսում եմ վարորդի «մարդահաճո» և «աստվածահաճո» ձայնը՝ աղջի՛կս, 150 դրամ ես վճարել…
Րոպեն բաժանվում է վայրկյանների, վայրկյանները տեսողական խաբկանքի բոլոր հնարավոր ձևերով հարվածներ են հասցնում բանականությանդ, մտքիդ, խղճիդ… ախր առավել քան վստահ ես, որ դու 500 և 100 դրամանոցներ ես տվել, 500 և 100 անգամ մտքումդ 600 տեսակի միտք է ծնվում նույն այդ րոպեում, բայց… հիշում ես, որ մարդը խաչակնքել է, հիշում ես, որ արտաքինը վստահելի է, հիշում ես… և դարձյալ վճարում ևս 500 դրամ (քեզ փոխարենը տրվում է չարաբաստիկ 50 դրամանոցը) ու ինքնախարազանմամբ, բեկված ինքնասիրությամբ և վաղուց մոռացած շտապելու և ուշանալու մասին՝ ինքդ ես խաչակնքում, խաչակնքում ես ու մտածում՝ տեսնես քանի՞ մարդու է խաչակնքել տվել մարդն այս խաչակնքվող…
Աստվածասիրությունը լավ է, աստվածավախությունն՝ առավել…
